Pagtuklas

ni Wisława Szymborska
aking salin

Sumasampalataya ako sa dakilang pagtuklas.
Sumasampalataya ako sa taong makatutuklas.
Sumasampalataya ako sa takot ng taong makatutuklas.
Sumasampalataya ako sa mukha niyang mamumuti,
sa kaniyang hilo, sa pamamawis ng kaniyang bibig.
Sumasampalataya ako sa pagsusunog ng kaniyang mga sipi,
susunugin hanggang maging abo,
susunugin maging ang huling piraso.
Sumasampalataya ako sa pagsambulat ng mga numero,
ikinakalat nang walang pagsisisi.
Sumasampalataya ako sa pagmamadali ng tao,
sa katumpakan ng kaniyang mga kilos,
sa malaya niyang pag-iisip.
Sumasampalataya ako sa pagwasak ng mga tapyas ng bato,
sa pagbuhos ng mga likido,
sa pagpawi ng mga rayos.
Nananalig akong mahinusay itong magtatapos,
na hindi pa huli ang lahat,
na magaganap ito na walang mga saksi.
Tiyak akong walang makaaalam ng nangyari,
hindi ang kabiyak, hindi ang dingding,
ni hindi ang ibong maaaring kumanta.
Sumasampalataya ako sa pagtangging makasangkot.
Sumasampalataya ako sa nasirang karera.
Sumasampalataya ako sa nasayang na mga taon ng trabaho.
Sumasampalataya ako sa lihim na dinala hanggang libing.
Para sa aki’y pumapailanglang itong mga salita lagpas sa mga batas
at hindi naghahangad na masuhayan ng mga totoong halimbawa.
Matibay ang aking pananalig, bulag ito at walang sandigan.