ni Wisława Szymborska
aking salin
— Anong oras na? — Ay, napakaligaya ko;
kailangan na lang magsabit ng kuliling sa aking leeg
upang kumuliling ito sa iyong pagtulog.
— Hindi mo ba naulinigan ang bagyo? Niyanig ng habagat
ang mga dingding; ang tarangkahan ng tore,
parang bunganga ng leon kung maghikab
sa mga besagrang lumalangitngit. — Paano ka nakalimot?
Suot-suot ko pa naman ang damit na kulay abo
na naikakabit sa balikat. — Sa sandaling iyon,
mga pagsabog ang yumanig sa alapaap. — Paano ako
papasok? Gayong hindi ka nag-iisa. — Aking nasulyapan
ang mga kulay na matanda pa sa paningin. — Sayang,
hindi mo kayang mangako. — Tama ka, malamang
isa lang itong panaginip. — Bakit puro kasinungalingan;
bakit mo ako tinatawag sa kanyang pangalan;
mahal mo pa ba siya? — Nais ko siyempre
ang manatili ka sa aking piling. — Hindi ako maaaring
dumaing dahil ako mismo ang dapat nakapansin.
— Iniisip mo pa ba ang lalakeng iyon? — Pero hindi ako umiiyak.
— Wala na bang iba? — Walang iba kundi ikaw.
— Ang maganda sa iyo, tapat ka. — Huwag kang mag-alala,
lilisanin ko ang bayang ito. — Huwag kang mag-alala,
aalis ako. — Napakaganda ng iyong mga kamay.
— Lumang kasaysayan iyan; tumagos man ang talim
hindi natamaan ang buto. — Wala kang dapat alalahanin,
mahal ko, wala kang dapat alalahanin. — Hindi ko alam
kung anong oras na, at wala akong pakialam.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento