ni Louise Glück
aking salin
Bigla-bigla, pagkatapos mong mamatay, ang mga kaibigan
na hindi nagkasundo tungkol sa kahit ano
ay nagkasundo tungkol sa iyong pagkatao.
Para silang isang bahay ng mga mang-aawit, nag-eensayo
ang iisang himig:
makatarungan ka, mabait, nagkaroon ng buhay na mapalad.
Walang armoniya, walang kontrapunto. Subalit
hindi naman sila mga artistang kumakanta;
totoo ang kanilang mga luha.
Masuwerte ka, patay ka na; kung hindi
mamamayani sa iyo ang pandidiri.
Ngunit pagkalipas noon,
at pumipila na palabas ang mga bisita, pinapahid ang mga mata
sapagkat, pagkalipas ng araw na tulad nito,
nakapinid sa loob ng tradisyon,
ang araw na kamangha-mangha sa liwanag,
sa kabila ng takipsilim, Setyembre—
kung kailan nagsisimula ang exodus,
kung kailan mo mararamdaman
ang kirot ng pagkainggit.
Nagyayakapan ang mga kaibigan mong buhay,
nagpapalitan ng ilang tsismis sa bangketa
habang lumulubog ang araw, at ang hangi'y umiihip,
nilililis ang mga alampay ng kababaihan—
ito, ito, ang ibig sabihin ng
"buhay na mapalad": ibig sabihin,
ang manahan sa kasalukuyan.
