ni Wisława Szymborska
aking salin
Posporo ang ginamit nating palabunutan: sino ang bibisita sa kanya.
At ako ang natalo. Tumayo ako, iniwan ang ating mesa.
Malapit na ring simulan ang mga oras ng pagbisita.
Noong sinabi ko kumusta, hindi siya kumibo.
Sinubukan kong hawakan ang kanyang kamay—inilayo niya ito
parang asong gutom na ayaw bitawan ang kanyang buto.
Mukhang nahihiya siya sa paghihingalo.
Anong sasabihin mo sa taong ganoon?
Hindi nagsalubong ang aming mga mata, parang sa pekeng litrato.
Wala siyang pakialam kung mananatili ako o aalis.
Wala siyang kinumusta sa kahit sino sa ating mesa.
Hindi ikaw, Rico. O ikaw, Nico. O ikaw, Mico.
Sumakit ang aking ulo. Sino ba ang nawawala kanino?
Ibinida ko ang makabagong medisina at ang tatlong lila sa garapon.
Nagsalita ako tungkol sa araw at unti-unting naglaho.
Mabuti na lang may hagdan sila para takbuhan pababa.
Mabuti na lang may tarangkahan sila para palabasin ka.
Mabuti na lang naghihintay kayonglahat sa ating mesa.
Sumasama ang pakiramdam ko sa amoy ng ospital.
